Μια ΓΣ του σωματείου ΒΥΡΩΝΑΣ και οι ηγεμονικές αξιώσεις του ΠΑΜΕ

Την Κυριακή, 25/9, έγινε έκτακτη γενική συνέλευση (ΓΣ) του σωματείου ΒΥΡΩΝΑΣ. Πάνω από 60 συνάδερφοι ήταν παρόντες. Όπως έδειξαν οι ψηφοφορίες, οι περισσότεροι/ες (γύρω στους 45) υποστήριξαν τις απόψεις του ΠΑΜΕ, ενώ μια μειοψηφία (15 ή 16) υπερψήφισαν τις προτάσεις της ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ (ΕΝΠΡΩ). Κατά τη διάρκεια αυτής της συνέλευσης, μέλη του ΠΑΜΕ έδειξαν για άλλη μια φορά μια εντελώς απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντι σε άλλους και άλλες που δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους. Ωστόσο έχει κάποιο ενδιαφέρον με ποια «επιχειρήματα» τα στελέχη του ΠΑΜΕ στηρίζουν τις απόψεις και την αξίωσή τους να αντιπροσωπεύουν όχι μόνο την ηγετική αλλά και τη μοναδική (!) πτέρυγα του μαχητικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα.

Για να δικαιολογήσουν αυτήν την επιθετική και αντί-συναδερφική αξίωσή τους, είναι αναγκασμένα να διαστρεβλώνουν με χοντροκομμένο τρόπο την πραγματικότητα, να λένε ψέματα, να επαναλαμβάνουν στείρα δόγματα που έχουν μάθει απ’ έξω, να συκοφαντούν όσους/ες έχουν άλλη άποψη και να τους προσβάλλουν με απαράδεκτο και απεχθή τρόπο. Μπορούμε να προσθέσουμε εδώ ότι αυτή η στάση ηγετικών στελεχών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ είναι ακόμα πιο αντιπαραγωγική και απογοητευτική σε μια φάση των εξελίξεων όπου η ενότητα των εργαζομένων στους αγώνες είναι πιο απαραίτητη από ποτέ, αφού ο στόχος τους δεν μπορεί να είναι άλλος παρά την ανατροπή της κυβέρνησης και της τρόικας καθώς και της πολιτικής των μνημονίων σε μια αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Δεδομένου ότι το ΚΚΕ εξακολουθεί να είναι μια από τις μεγαλύτερες αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα και επιπλέον εμφανίζεται στο όνομα του αντικαπιταλισμού, του μαρξισμού και του σοσιαλισμού - δηλαδή ιδεών που μπορούν (ή πρέπει) να θεωρούνται απαραίτητες για τη νίκη του κινήματος ενάντια στην κυρίαρχη καπιταλιστική βαρβαρότητα των ημερών μας - μπορεί να έχει κάποιο νόημα να ασχοληθούμε λίγο με το τι συνέβη στη ΓΣ του ΒΥΡΩΝΑ και τι σημαίνουν όλα αυτά μέσα στην κατάσταση του εργατικού κινήματος σε αυτήν την τόσο κρίσιμη φάση των εξελίξεων, που μοιάζει με την κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος σε ευρωπαϊκή, ίσως και παγκόσμια κλίμακα. Πρόκειται, λοιπόν, για την κατάρρευση του συστήματος, που κυριάρχησε και σάρωσε τις παγκόσμιες εξελίξεις κατά τους περασμένους δύο αιώνες (παρά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και άλλων επαναστάσεων του περασμένου αιώνα με σοσιαλιστική ή τουλάχιστον αντικαπιταλιστική κατεύθυνση). Όταν καταρρέει σήμερα αυτό το καπιταλιστικό σύστημα (όπως κατέρρευσε πριν δύο δεκαετίες ο λεγόμενος «υπαρκτός σοσιαλισμός»), καταλαβαίνουμε ότι συμβαίνει κάτι εντελώς (φαινομενικά) «απρόβλεπτο», κάτι απίθανο τρομερών ιστορικών διαστάσεων.

Ψέματα και συκοφαντίες σε σημαντικά επίκαιρα ζητήματα

Προσπαθούμε, λοιπόν, να καταγράψουμε μια ανθολογία της λάσπης, των ψεμάτων, των συκοφαντιών και των απαράδεκτων προσβολών, που έριξαν ηγετικά μέλη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ στους άλλους και στις άλλες με διαφορετικές απόψεις, συγκεκριμένα στα μέλη της ΕΝΠΡΩ κατά τη ΓΣ. Αυτά τα ψέματα και οι προσβολές μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:

1) Όταν μέλος της ΕΝΠΡΩ εξέφρασε την άποψη ότι πρέπει να στηρίξουμε τις «Λαϊκές Συνελεύσεις» του Συντάγματος και στις γειτονιές καθώς και τα Πρωτοβάθμια Σωματεία στις απεργίες και στις διαδηλώσεις, αντιτάχθηκε από μέλος του ΠΑΜΕ ότι «έπεσαν οι μάσκες» και φάνηκε ο «οπορτουνισμός», ο «αποπροσανατολισμός» και τελικά, συνειδητά ή όχι, η υποστήριξη της κυβέρνησης και γενικά του ταξικού εχθρού. Οι «Λαϊκές Συνελεύσεις», σύμφωνα με την άποψη του μέλους του ΠΑΜΕ, θέλουν «μια άλλη μορφή του καπιταλισμού» και άλλα τέτοια, που έτσι βλάπτουν τον αναγκαίο αγώνα ενάντια στον καπιταλισμού. Φυσικά δεν υπάρχουν αποδείξεις για τους ισχυρισμούς του ΠΑΜΕ. Όλες οι αποφάσεις των «Λαϊκών Συνελεύσεων» σε όλη τη χώρα και ειδικά του Συντάγματος του Ιούνη στραφήκαν ξεκάθαρα ενάντια στην κυβέρνηση, την τρόικα, «όλους στους εκμεταλλευτές μας», όπως λέει ρητά, και απαιτούσαν «αληθινή δημοκρατία». Η εκτίμηση των «Λαϊκών Συνελεύσεων» ότι η κοινοβουλευτική (δηλαδή αστική) δημοκρατία, που οδηγεί στην κυριαρχία της τρόικας και στην πολιτική των μνημονίων, την πλήρη ισοπέδωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων καθώς και των εργασιακών δικαιωμάτων, πρέπει να αντικατασταθεί από ένα άλλο είδος δημοκρατίας, που πρέπει να στηρίζεται στη θέληση του ίδιου του πληθυσμού, ήταν και παραμένει απόλυτα ορθή.

2) Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι «Λαϊκές Συνελεύσεις» ξεκίνησαν και τον αγώνα ενάντια στην πολιτική των μνημονίων, της κυβέρνησης και της τρόικας στην πράξη, καλώντας με την υποστήριξη των σωματείων και του συνδικαλιστικού κινήματος στην περικύκλωση της Βουλής. Τελικά οι στόχοι δεν υλοποιήθηκαν λόγω της άγριας καταστολής από τα ΜΑΤ (εδώ πραγματικά «έπεσαν οι μάσκες» της «δημοκρατικής» και «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης) και σίγουρα και λόγω της ελλιπούς ενότητας των δυνάμεων της κοινωνικής αντίστασης. Ποια ήταν η στάση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ κατά εκείνες τις κρίσιμες μέρες; Περιορίστηκαν σε κάποιες πορείες και έφυγαν, όταν εμφανίστηκαν οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, αφήνοντας το πιο μαχητικό κομμάτι της κοινωνικής αντίστασης, που έμεινε στο Σύνταγμα, μόνο του. Στην πραγματικότητα, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ παραιτήθηκαν σε αυτήν την κρίσιμη φάση από τον αγώνα ενάντια στο μεσοπρόθεσμο και στην πολιτική των μνημονίων. Το ΚΚΕ απαιτούσε εκλογές, λες και τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με μια απλή αλλαγή της κυβέρνησης μέσα στο πλαίσιο του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος.
Το επιχείρημα, που προβλήθηκε στη ΓΣ από μέλος του ΠΑΜΕ, ότι οι «Λαϊκές Συνελεύσεις» δεν ανέχθηκαν τη συμμετοχή κομμάτων, είναι ψεύτικο. Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ φυσικά είχαν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν την ενότητα στους αγώνες αλλά προτίμησαν δυστυχώς (και ως συνήθως βέβαια) να τη σαμποτάρουν.

3) Επιπλέον είναι προφανές ότι η έλλειψη ενότητας του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος εμποδίζει αποφασιστικά τους αγώνες ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και μειώνει δραστικά την προοπτική για – έστω και μερικές - νίκες του κινήματος και της κοινωνικής αντίστασης. Ακόμα χειρότερα, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ συκοφαντούν τα Πρωτοβάθμια Σωματεία ως βοηθητικό σχήμα ή όχημα των ξεπουλημένων ηγεσιών των περισσότερων σωματείων, της ΓΣΕΕ (Παναγόπουλος) και της ΑΔΕΔΥ. Η αλήθεια είναι ότι τα Πρωτοβάθμια Σωματεία έπαιξαν θετικό και εξαιρετικό ρόλο σε όλες τις απεργίες και πορείες του συνδικαλιστικού κινήματος από τότε που καθιερώθηκε η πολιτική των μνημονίων, δηλαδή από το Δεκέμβρη του 2009 και μετά. Όποιος δεν το αναγνωρίζει, διαστρεβλώνει συνειδητά (ο καθένας μπορεί να διαβάσει τις διακηρύξεις και προκηρύξεις των Πρωτοβάθμιων Σωματείων άμα θέλει) την πραγματικότητα και λέει ψέματα. Οι ηγεσίες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ είναι αναγκασμένες να το κάνουν για να μπορέσουν να επιμείνουν με το ζόρι στην ψεύτικη αποκλειστικότητα του ενός και μοναδικού τμήματος (ή της μιας και μοναδικής «σωστής» φράξιας) του μαχητικού συνδικαλισμού, δηλαδή του ΠΑΜΕ. Το πραγματικό θύμα αυτής της ψευδούς προπαγάνδας και του τυφλού φανατισμού απέναντι σε άλλα τμήματα του εργατικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος είναι πάλι η ενότητα στους αγώνες και η προοπτική του κινήματος και της αντίστασης να πετύχει κάποιες νίκες και να προχωρήσει. Οι ηγεσίες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ φέρουν την – τουλάχιστον κύρια – ευθύνη γι’ αυτήν την τραγική κατάσταση.

«Αποπροσανατολισμός», «προδοσία», «πέμπτη φάλαγγα» …

4) Άλλο σημείο κουβέντας στη ΓΣ ήταν η παρατήρηση μέλους της ΕΝΠΡΩ ότι την προηγούμενη μέρα, Σάββατο, 24/9, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ έλειψαν από την αντιφασιστική πορεία στη Νέα Σμύρνη ενάντια στην εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στις 10/9 εκεί, όπως και ενάντια στην ανοχή και στην προστασία του δημάρχου της Αθήνας, που έδωσε σε αυτήν τη φασιστική συμμορία γραφεία στο Παγκράτι. Η «Λαϊκή Συνέλευση» Νέας Σμύρνης είχε καλέσει σ’ αυτήν τη διαδήλωση και πολλοί φορείς είχαν υποστηρίξει αυτό το κάλεσμα και συμμετείχαν στην πορεία, μεταξύ τους τόσο η τοπική ΕΛΜΕ όσο και η ΟΛΜΕ. Στέλεχος του ΠΑΜΕ επισήμανε στη ΓΣ ότι η τοπική ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ αρνούνται να στηρίξουν τον αγώνα ενάντια στα καινούργια χαράτσια, που αποφάσισαν να επιβάλλουν τρόικα και κυβέρνηση, κάτι που δήθεν αποδεικνύει πόσο «πουλημένα» είναι αυτά τα σωματεία και σε τοπικό επίπεδο. Πέρα από το ότι αυτή η παρατήρηση δεν εξηγεί τη μη συμμετοχή του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ στην αντιφασιστική πορεία, αυτοί οι ισχυρισμοί είναι, ως συνήθως, ανακρίβειες ή ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι η ΟΛΜΕ πήρε κεντρική απόφαση ενάντια στο χαράτσι της εφορίας, ενώ η ΕΛΜΕ δεν έχει πάρει θέση σχετικά με το όντως φλέγον θέμα αυτό. Πάντως αναρωτιόμαστε: Μήπως πρέπει να βγει νόμος που να εγγυάται στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ την αποκλειστικότητα στους αγώνες ενάντια στα χαράτσια για να μη μπερδευτεί ο κόσμος;

5) Γενικά παρατηρείται τον τελευταίο καιρό μια μανία των στελεχών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ να κατονομάζουν κόμματα και οργανώσεις που «αποπροσανατολίζουν» και «προδίδουν» τους αγώνες ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και για το σοσιαλισμό, όπως π।χ. ο ΣΥΝ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΚΟΕ, που αναφέρθηκαν αρνητικά στη ΓΣ. Άλλες φορές είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι οργανώσεις που συμμετέχουν σ’ αυτήν. Τελευταία υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου αγωνιστές κατηγορούνται προσωπικά. Ένας καθηγητής στη Νέα Σμύρνη, γνωστό μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, βαφτίστηκε από μέλη του τοπικού ΚΚΕ «νονός των κουκουλοφόρων»! Το αποκορύφωμα της ΓΣ ήταν αναμφίβολα η τοποθέτηση μέλους του ΠΑΜΕ, στην οποία εξηγήθηκε ότι μόνο το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ προσφέρουν μαρξιστική ανάλυση, αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και για το σοσιαλισμό, ενώ όλες οι άλλες (απλά έτσι!) πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα υπηρετούν, αν το ξέρουν ή όχι, το καπιταλιστικό σύστημα και αποτελούν, όπως ο ομιλητής επισήμανε κομψά, την «πέμπτη φάλαγγά» του! Προφανώς ήταν μια ακραία μορφή συναδερφικής και συντροφικής συμπεριφοράς του ομιλητή, που, όπως φάνηκε, βρήκε την έγκριση των άλλων μελών του ΠΑΜΕ, που δεν είπαν τίποτα γι’ αυτό. Με τον τρόπο αυτό σίγουρα ενισχύεται η ενότητα όλων των εργαζομένων στον αγώνα τους ενάντια στον κοινό ταξικό εχθρό...

Μπορούν να αλλάξουν τη γραμμή τους ΠΑΜΕ και ΚΚΕ;

Ψέματα, συκοφαντίες, λάσπη …, αυτά είναι τα όπλα των ηγεσιών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ στον «ιδεολογικό αγώνα» ενάντια σε όλους και όλες όσοι/ες δεν συμφωνούν μαζί τους αλλά συμμετέχουν ενεργά στους αγώνες του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος καθώς και στην κοινωνική αντίσταση ενάντια στον καπιταλισμό. Αυτή η στάση αυτών των ηγεσιών δεν είναι μόνο αισχρή αλλά αποτελεί σε μεγάλο βαθμό και θέατρο του παραλόγου. Το μόνο συμπέρασμα είναι ότι τα στελέχη του ΠΑΜΕ υποσκάπτουν και σαμποτάρουν την ενότητα του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος στον κλάδο μας κι έτσι και στο σύνολό του. Το κάνουν συνειδητά και συστηματικά επειδή είναι προφανές ότι αυτή η συμπεριφορά τους εγκρίνεται πλήρως από τις ηγεσίες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ αν δεν γίνεται με την εντολή τους. Βέβαια, αυτό δεν είναι τίποτα το καινούργιο και αποτελεί μόνιμη τακτική αυτών των ηγεσιών εδώ και πολλά χρόνια.

Παραμένει το ερώτημα γιατί είναι έτσι και ποια συμφέροντα υπηρετούν αυτές οι ηγεσίες με αυτήν την πολιτική. Είναι σίγουρο ότι παραβιάζουν το στοιχειώδες καθήκον τους να συμβάλλουν στην ενότητα των αγώνων ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας που πρέπει να ανατραπεί από το μαζικό εργατικό κίνημα. Μόνο με τη διαμόρφωση και ανάπτυξη του ενιαίου εργατικού μετώπου θα μπορέσει να επιτευχθεί αυτός ο αναγκαίος στόχος. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας θα έπρεπε να διοργανωθεί σε μια βάση, που υπερβαίνει τα όρια των διάφορων κομμάτων και οργανώσεων, καλύτερα στη βάση ανοιχτών επιτροπών σε τοπικό και εθνικό επίπεδο με τακτικές συνελεύσεις που να είναι ανοιχτές για όλους/ες και να αποφασίζουν κάθε φορά δημοκρατικά για τη συνέχιση των αγώνων. Αντί αυτού, οι ηγεσίες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ διασπούν με οργανωμένο τρόπο το κίνημα σπέρνοντας το γενικό αίσθημα ότι ο συνδικαλισμός και η κοινωνική αντίσταση δεν διαθέτουν τη δύναμη και τα μέσα να σταματήσουν τον καπιταλιστικό ισοπεδωτικό οδοστρωτήρα …

Ποιον ή ποιους υπηρετούν τότε οι ηγεσίες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ; Μια πραγματική και αληθινή απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να είναι πιο περίπλοκη και πιο σύνθετη απ’ ό, τι φαίνεται με την πρώτη ματιά। Μπορούμε να περιοριστούμε εδώ στην παρατήρηση ότι είναι η κομματική ηγεσία, ο κομματικός μηχανισμός και η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος, που καθορίζουν την πολιτική του ΠΑΜΕ και η ενίσχυση των οποίων αποτελεί τον ανώτατο και τελικό σκοπό αυτής της πολιτικής. Το ότι αυτή η υποταγή του ΠΑΜΕ στην κομματική ηγεσία και στο μηχανισμό της έρχεται πάλι και πάλι σε ανοιχτή αντίθεση με τους ευγενείς στόχους του αντικαπιταλιστικού αγώνα και του σοσιαλισμού (ας μην ανοίξουμε εδώ το ζήτημα, τι είναι ή τι θα έπρεπε να είναι μια πραγματική σοσιαλιστική κοινωνία …), είναι για τις ηγεσίες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ μια ασήμαντη αντίφαση, που φαινομενικά δεν την αντιλαμβάνονται καν. Αλλά όταν οι ηγεσίες και οι μηχανισμοί μετατρέπονται σε αυτοσκοπό, γίνονται αναπόφευκτα όμηροι και τελικά φορείς του υφιστάμενου συστήματος ... , αυτό το πρόβλημα ξέφυγε μάλλον από την προσοχή των ηγεσιών. Αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο μόνο, όταν τα μέλη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ αρχίσουν να σκέφτονται με το δικό τους μυαλό και δεν «καταπίνουν» όλα όσα τους παρουσιάζει η ηγεσία τους …

Αθήνα, 27-9-11

Α.Κ., μέλος της Ενωτικής Πρωτοβουλίας Καθηγητών Ξένων Γλωσσών