Το
πολιτικοεπιχειρηματικό και αντικοινωνικό λόμπι* της ιδιωτικής εκπαίδευσης
Το αντεργατικό
και αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο «Εκσυγχρονισμός της ιδιωτικής εκπαίδευσης
και άλλες επείγουσες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων»
που στοχεύει στην αποσάθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης, μετατρέπει τα ιδιωτικά σχολεία σε εκπαιδευτικά
super-market έκδοσης τίτλων σπουδών κατά
παραγγελία των γονέων-«πελατών» και σε σύγχρονα εργατικά κάτεργα ελεύθερων
απολύσεων και ευτελούς εργατικού κόστους,
έγινε δεκτό «επί της αρχής», από την Ολομέλεια της Βουλής
(28/07/2010), κατά πλειοψηφία.
Υπέρ ψήφισαν η ΝΔ και το ακροδεξιό κόμμα του τηλεπωλητή Βελόπουλου. Κατά τάχθηκαν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, το
ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25. Τα κόμματα του «υπέρ» στις τελευταίες πολιτικές εκλογές είχαν μαζί
συγκεντρώσει το 43,60% (39,85% +3,75%)
των ψήφων, ενώ τα κόμματα που ζήτησαν την απόσυρση το νομοσχεδίου είχαν
συνολικά συγκεντρώσει το 48,47% (31,53% +8,10%+5,30%+3,44%) των ψήφων. Το
νομοσχέδιο της δυσανάλογης δημοκρατίας μας αποτελεί ήδη νόμο του κράτους
(ν. 4713/2020, ΦΕΚ 147/Α/29.7.2020).
Ο «Σύνδεσμος ιδιωτικών Σχολείων» , στις 29/07/2020, έσπευσε να κοινοποιήσει της
χαρά του: «Η 28/7/2020 είναι μια ιστορική μέρα για την
ιδιωτική εκπαίδευση, καθώς ψηφίστηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, με μεγάλη
πλειοψηφία, ο πρώτος νόμος για την ιδιωτική εκπαίδευση τα τελευταία 43 χρόνια
και ο πρώτος γνήσια φιλελεύθερος εκπαιδευτικός νόμος της ιστορίας. Είναι ένας
νόμος που προάγει την αυτονομία, την λογοδοσία, τη διαφάνεια στο εκπαιδευτικό
σύστημα. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση που δείχνει το θάρρος και
την αποφασιστικότητα της Υπουργού Νίκης Κεραμέως και της Κυβέρνησης του
Κυριάκου Μητσοτάκη, να συγκρουστεί με νοοτροπίες που καθηλώνουν την ελληνική
κοινωνία στο παρελθόν» [1] ενώ τις προηγούμενες μέρες, μετά από
αναμφισβήτητα δημοσιεύματα του Τύπου, ο
εργοδοτικός σύνδεσμος είχε αναγκαστεί να
παραδεχθεί την παρελθούσα οικονομική
χορηγία ιδιωτικών σχολίων στην Ν.Δ., ύψους 100.000 ευρώ.
Ο πρόεδρος του επιχειρηματικού
συνδέσμου, κατά των διαδικασίας της ακρόασης φορέων στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών
Υποθέσεων της Βουλής, όπου θα πρέπει να σημειωθεί αποκλείστηκαν εργατικές
οργανώσεις, είπε τα εξής επί του θέματος της χρηματοδότησης: «Μου τέθηκε η
ερώτηση για τη χρηματοδότηση της ΝΔ. Εξαιρετική ερώτηση, αλλά επικίνδυνα
καθεστωτική! Το τι θα κάνει ο καθένας, ο κ. Φίλης μου το ρώτησε αυτό, το τι θα κάνει ο καθένας κύριε Φίλη με το πορτοφόλι του είναι δικός του
λογαριασμός. Όποιος πολιτικός προσπαθεί να μπει στο πορτοφόλι του πολίτη, για
το πιο κόμμα θα χρηματοδοτήσει ή τις πολιτικές του επιλογές, απλά κρύβει τις
δικές του ιδεοληψίες. Δηλαδή αν
χρηματοδοτούσαν αυτοί οι συγκεκριμένοι που χρηματοδότησαν δημόσια και
ξεκάθαρα, το ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν καλοί; Ενώ
τώρα που χρηματοδότησαν τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ ή άλλα κόμματα… αν το ψάξετε θα βρείτε
ότι έχουμε και ιδιοκτήτες που είναι μέλη και του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή αυτό τι
σημαίνει; Πέρα του ότι είναι εξαιρετικά
καθεστωτική η αντίληψη του ποιος χρηματοδοτεί και να τον ελέγξουμε; Θυμίζει
άλλες εποχές πολύ επικίνδυνες» [2].
Προφανώς ο
εργοδοτικός εκπρόσωπος δεν κατάλαβε ή καλύτερα έκανε ότι δεν
κατάλαβε. Την χρηματοδότηση δεν την έκανε κάποιος πολίτης όπως συμβαίνει με τα
μέλη ή τους φίλους των κομμάτων, αλλά συγκεκριμένα νομικά πρόσωπα, δηλαδή επιχειρήσεις ιδιωτικών σχολείων.
Ο δικηγόρος
κ. Τάσος
Αβραντίνης, εκπρόσωπος του ιδιωτικού Κέντρου (νέο)Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦίΜ), θέλει και άλλες απορρυθμίσεις : «Η σχολική
μονάδα πρέπει να λειτουργήσει ως αυτόνομη εκπαιδευτική επιχείρηση. Υπάρχουν
χώρες, μάλιστα, στις οποίες η διαχείριση του δημόσιου σχολείου ανατίθεται σε
εξειδικευμένες εκπαιδευτικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα»[3].
Ο
κόσμος του προοδευτισμού, της ελευθερίας και του σκοταδισμού…
Η
εφημερίδα «Τα Νέα» στις
30/10/2015, μας πληροφόρησε,
μεταξύ άλλων, ότι ο πρόεδρος των
επιχειρηματιών της ιδιωτικής εκπαίδευσης κ. Χαράλαμπος Κυραϊλίδης τον οποίο ανακήρυξε σε «Ρομπέν των ιδιωτικών», είναι γιος ιερέα
και ασχολήθηκε επιχειρηματικά με την ιδιωτική εκπαίδευση αφού
παντρεύτηκε κόρη ιδιοκτήτη ιδιωτικού
σχολείου και έτσι μαζί
με την σύζυγο του διεύρυναν την επιχείρηση: «Στο Πανεπιστήμιο γνωρίζει και τη μετέπειτα σύζυγό του… και το 1998
αρχίζουν να ασχολούνται με την ιδιωτική εκπαίδευση. Ο πατέρας της συζύγου του, Θεμιστοκλής,
λειτουργούσε από το 1963 ένα μικρό ιδιωτικό Δημοτικό Σχολείο στον Καρέα. Όταν
ανέλαβαν ο Χαράλαμπος Κυραϊλίδης με τη σύζυγό του και τα αδέλφια της,
αποφάσισαν να ιδρύσουν Γυμνάσιο και λίγα χρόνια μετά (το 2001) και Λύκειο».
Σύμφωνα με τα ίδιο δημοσίευα ο κ. Κυραϊλίδης
υποστηρίζει ότι «Δυστυχώς, το υπουργείο Παιδείας θέλει να αναβαθμίσει τη
δημόσια εκπαίδευση, υποβαθμίζοντας την ίδια ώρα την ιδιωτική» [4].
Στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της
Βουλής, Παρασκευή, 24/7/2020 ο κ. Κυραϊλίδης υποστήριξε ότι «στο νομοσχέδιο αυτό συγκρούονται δύο κόσμοι.
Από την μία, είναι ο κόσμος της ανελευθερίας, του σκοταδισμού και του φόβου. Και από την άλλη
είναι ο κόσμος της ελευθερίας, της εμπιστοσύνης, της αξιολόγησης, της
αξιοκρατίας και του θάρρους» [5].
Η
υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κα Νίκη Κεραμέως, στην
Ολομέλεια της Βουλής, τη Τρίτη 27/7/2020, υποστήριξε ότι «Συγκρούονται δυο
κόσμοι. Συγκρούεται από την μια ο κόσμος του προοδευτισμού, ο κόσμος που θέλει
σχολεία υπό την εποπτεία του κράτους,
αλλά πιο ελεύθερα και αυτόνομα. Σχολεία πρωτοπόρα, σχολεία δυναμικά. Και από
την άλλη, ο κόσμος της οπισθοδρόμησης, της ήσσονος προσπάθειας, της πολεμικής
κάθε έννοιας της αξιολόγησης, ο κόσμος που θέλει το κράτος να απλώνει τα πλοκάμια του παντού.
Συγκρούονται εντέλει δυο κοσμοθεωρίες
για το ρόλο του κράτους στην ιδιωτική εκπαίδευση και την ιδιωτική
πρωτοβουλία ευρύτερα» [6].
Η παραπάνω ιδεοληπτική συνταύτιση
επιχειρηματία και υπουργού είναι αξιοπρόσεκτη. Η κα υπουργός, απόφοιτος του
ιδιωτικού «αριστοκρατικού σχολείου» Κολλέγιο Αθηνών**, όπου το συνολικό ποσό της καταβολής
διδάκτρων ενός μαθητή από την πρωτοβάθμια έως και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση υπερβαίνουν
το συνολικό ποσό των απολαβών που μπορεί να έχει ένας εργαζόμενος για το
μεγαλύτερο χρόνο του εργασιακού βίου του, φαίνεται ότι της είναι εύκολο να
συνεννοηθεί με έναν εκπρόσωπο της
βιομηχανίας της ιδιωτικής εκπαίδευσης παρά με τους εργαζόμενους
και την κοινωνία.
Με βάση τον αναρτημένο τιμοκατάλογο του
Κολλεγίου Αθηνών της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, για το έτος 2020/2021, το σύνολο των διδάκτρων
από το νήπιο έως και την 3η Λυκείου (14 ακαδημαϊκά έτη) ανέρχονται
στα 123.186 ευρώ χωρίς τα υπόλοιπα έξοδα
[7].
Την
απόσυρση του νομοσχεδίου πέρα από τις παραπάνω
κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις ζήτησαν με ανακοινώσεις τους και πολλές
άλλες πολιτικές «εξωκοινοβουλευτικές» και κυρίως κοινωνικές εκπροσωπήσεις όπως η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών
Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ) και όλα ανεξαιρέτως τα πρωτοβάθμια σωματεία των
ιδιωτικών εκπαιδευτικών, η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ), η Διδασκαλική
Ομοσπονδία Ελλάδας (ΔΟΕ), η Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Διοικητικών Υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ), η Γενική Συνομοσπονδία
Εργατών Ελλάδας (ΓΣΣΕ), η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών
Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ), το Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ), η Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ), ακόμα και η ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα και η
ΔΑΚΕ Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών και άλλες πολλές κοινωνικές εκπροσωπήσεις.
Σύμφωνα λοιπόν με το κοινό αφήγημα της κας υπουργού
και των επιχειρηματιών των ιδιωτικών σχολείων, όλοι οι παραπάνω πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς αποτελούν τον
κόσμο της οπισθοδρόμησης, της ήσσονος προσπάθειας, της ανελευθερίας, του σκοταδισμού,
του φόβου κ.λπ., ενώ η ΝΔ, το κόμμα του ακροδεξιού μεταπωλητή και επιχειρηματία
κ Βελόπουλου, οι επιχειρηματίες της ιδιωτικής εκπαίδευσης καθώς και ένα
συντονιστικό όργανο γονέων μαθητών ιδιωτικών σχολείων που αμφισβητείται η
γνήσια εκπροσώπησή του, και οι εργοδοτικές ενώσεις των νηπιαγωγείων αποτελούν
τον κόσμο του προοδευτισμού, της ελευθερίας, της εμπιστοσύνης, κ.λπ. Πρόκειται
για καταφανή προσπάθεια διαστροφής της κοινωνικής πραγματικότητας, της
δημοκρατίας και της αλήθειας.
Μία
χούφτα επιχειρηματιών των
ιδιωτικών σχολείων, νομικών και νεοφιλελεύθερων κέντρων, υπαγορεύουν στην υπουργό (τους) «επιχειρήματα» ενάντια στο πλήθος των εργαζομένων
και ενάντια στον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης τον οποίον αντιμετωπίζουν
ανταγωνιστικά και με γνώμονα την αύξηση των πλούτου τους, (όσο θα αυξάνει ο πλούτος τόσο θα
αυξάνουν και οι πολιτικές χορηγίες) έως να καταφέρουν να επιβάλλουν την πλήρη αποσάθρωσή του.
Τα
νομικά επιχειρήματα
Ο κ.
Ληξουριώτης, ομότιμος καθηγητή
εργατικού δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου, ιδρυτής και επικεφαλής της
Δικηγορικής Εταιρείας «Ι. Ληξουριώτης - Γ. Θεοδόσης και Συνεργάτες», είναι
συνεργάτης της εργοδοτικής ένωσης των επιχειρηματιών των ιδιωτικών σχολείων και
γνωστός για τα πλείστα αντεργατικά άρθρα του.
Η «Καθημερινή της Κυριακής», 26/7/2020, δημοσίευσε ένα άρθρο του
με τίτλο «Ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί και αρχή ισότητας» [8], μάλλον για να το επικαλεστεί η κ.
υπουργός τις επόμενες μέρες στη Βουλή προκειμένου να πείσει την εθνική
αντιπροσωπεία και τον ελληνικό λαό ότι το νομοσχέδιο ωφελεί δήθεν τους
εργαζόμενους εκπαιδευτικούς και την κοινωνία. Η κ. Κεραμέως όχι μόνο το
επικαλέστηκε αλλά και το κατέθεσε στα πρακτικά της Εθνικής Αντιπροσωπείας! Ποιόν άλλον να επικαλεστεί;
Ακόμα και η «Έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της
Βουλής» ήταν κόλαφος για το νομοσχέδιο. Την έκθεση υπογράφουν
οι κ.κ. Νικόλαος Παπασπύρου Επίκουρος Καθηγητής της Νοµικής Σχολής του
Πανεπιστηµίου Αθηνών, Νέστωρ Πολίτης Ειδικός Επιστηµονικός Συνεργάτης, Ξενοφών
Παπαρρηγόπουλος Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστηµίου Πελοποννήσου και
Αντώνης Παντελής,Οµότιµος Καθηγητής της Νοµικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Αθηνών
[9]
Η κα υπουργός,
στο 10ο λεπτό της 28λεπτης αγόρευσή της στην Βουλή
(27/07/2020), είπε τα εξής:
«Από τους σημαντικούς έγκριτους εργατολόγους της χώρας,
ο καθηγητής κ. Ληξουριώτης, γράφει σε άρθρο του στη Καθημερινή,
διαβάζω: Μπορεί,
να χαρακτηριστεί απαράδεκτη ανατροπή η πρόθεση της κυβέρνησης να εφαρμόσει τη
συνταγματική αρχή της ισότητας μεταξύ ιδιωτικών εκπαιδευτικών και λοιπών
υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα; Γιατί, ρωτάει ο κ. καθηγητής, είναι «απαράδεκτη», η πρόβλεψη του ν/σ ότι
οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί θα πρέπει να προσλαμβάνονται και να απασχολούνται
δυνάμει συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου και
ότι αυτοί θα υπάγονται στις εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις της κοινής εργατικής
νομοθεσίας; Γιατί δεν αρκούν,
ρωτάει ο κ. καθηγητής, για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς οι εκτεταμένες
διασφαλίσεις που εμπεριέχει το γενικό εργατικό δίκαιο με την εφαρμογή, π.χ.,
των αρχών της μη καταχρηστικής άσκησης του διευθυντικού δικαιώματος, της ίσης
μεταχείρισης και μη διάκρισης, της ισότητας των φύλων, της απαγόρευσης
μονομερούς μεταβολής των όρων της σύμβασης εργασίας και άλλων προστατευτικών
ρητρών; Γιατί είναι καλύτερο, ρωτάει ο καθηγητής, το ισχύον σύστημα, που
στρεβλώνει τον χαρακτήρα των συμβάσεων εργασίας και καθιστά ουσιαστικά
σχολάρχες, όπως αναφέρεται, τους διευθυντές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας
εκπαίδευσης; Καταθέτω στα πρακτικά το σχετικό άρθρο το κ.
Ληξουριώτη» [10].
Ο κ. Χαράλαμπος Ανθόπουλος,
καθηγητής Δικαίου και
Διοίκηση ΕΑΠ δημοσίευσε ένα άρθρο στα ΝΕΑ
(30/7/2020) με το ερώτημα: «Αρθρο 16 § 8 Συντ.: μια tabula rasa;». Ίσως και αυτός να ανήκει, σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρόεδρου των
επιχειρηματιών και την κ. υπουργό, στον
κόσμο της «οπισθοδρόμησης και του σκοταδισμού».
Ο κ. Ανθόπουλος
αναφέρει: «Στη συζήτηση στη Βουλή
έγινε μνεία στη γνώμη ενός καθηγητή Εργατικού Δικαίου, ο οποίος υποστήριξε ότι με την
κατάργηση της ειδικής προστασίας
αποκαθίσταται η ίση μεταχείριση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών με τους άλλους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα,
για τους οποίους ισχύει το κοινό
εργατικό δίκαιο, δηλαδή η ελευθερία απόλυσης χωρίς βάσιμο λόγο, κατόπιν
αποζημίωσης κατά το άρθρο 281 ΑΚ. Όμως το άρθρο 16 παρ. 8 Συντ. δεν ρυθμίζει το καθεστώς των ιδιωτικών
εκπαιδευτικών από την άποψη το εργατικού δικαίου αλλά του συνταγματικού δικαίου. Και ο δικαιολογητικός λόγος της
θέσπισής του δεν ήταν η εξομοίωση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών με τους άλλος
μισθωτούς το ιδιωτικού τομέα, αλλά ακριβώς το αντίθετο: η δυνητική τους
εξομοίωση, όσον αφορά η σταθερότητα της απασχόλησής τους, πέρα από τη
μισθολογική τους εξομοίωση που είχε ήδη συντελεστεί με το ΝΔ 3855/1958, με τους
δημόσιος εκπαιδευτικούς λειτουργούς, χάριν της εξυπηρέτησης το μαγικότερου
συμφέροντος της εκπαίδευσης. Για το λόγο αυτό το ΣτΕ στην απόφασή το 622/2010
έκρινε ότι η αιτιώδης καταγγελία των συμβάσεων εργασίας των ιδιωτικών εκπαιδευτικών
που είχε θεσπιστεί με το νόμο Ενθυμίου-Γκεσουλη βρισκόταν σε συνέχεια με το
άρθρο 16§ 8.
»Αρκεί κανείς να διαβάσει τα πρακτικά της
συνεδρίασης της 26ης Απριλίου 1975 στη Ε’ Αναθεωρητική Βουλή, και
ιδίως τις παρεμβάσεις των Ευ. Παπανούτσου, Α. Μαγκάκη, Α. Παπανδρέου, Ι. Πεσματζόγλου, Λ. Κύρκου,
Απ. Κακλαμάνη, Γ. Μαύρου, Α. Ανδριανόπουλου, Δ. Τσάτσου, Π, Ζέππου – τότε υφυπουργού Παιδείας – και το κλείσιμο του κ.
Τσάτσου, ο οποίος είχε την τελευταία λέξη επί των διατυπώσεων, για να
αντιληφθεί αμέσως ότι ο σκοπός το άρθρου
16§ 8 Συντ. ήταν να εξασφαλίσει μια πρόσθετη προστασία στην εργασία των
ιδιωτικών εκπαιδευτικών, που δεν θα υπακούει στην κλασική σχέση κεφαλαίο
εργασίας».
Ο κ. Ανθόπουλος κλείνει το περιεκτικό άρθρο του με το εξής
ερώτημα: «Έχει κάποια βεβαιότητα το υπουργείο Παιδείας ότι εξέλιπαν πλέον οι
λόγοι που δικαιολογούσαν τις ανησυχίες της Ε’ Αναθεωρητικής Βουλής για τους
κινδύνους στους οποίους είναι εκτεθειμένοι οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, αν τα
ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν ως κοινές ιδιωτικές επιχειρήσεις;» [11].
Ο κ. Ληξουργιώτης στην
ομιλία του με θέμα «Η εργασιακή σχέση του ιδιωτικού εκπαιδευτικού. Αναζητώντας τον εργοδότη
και τον μισθωτό», στο Α΄ Πανελλήνιο
Συνέδριο Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων (Αθήνα, Ελληνοαμερικανική Ένωση, 14 & 15
Φεβρουαρίου 2014), είχε πει τα εξής, μερικά από τα οποία επανέλαβε στο πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής»:
«Δεν υπάρχει κανένας
απολύτως λόγος το εργασιακό καθεστώς των
ιδιωτικών εκπαιδευτικών να είναι περισσότερο προστατευτικό σε σχέση με των
υπολοίπων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.
Εδώ όμως υπάρχουν διάφορα επιχειρήματα περί του αντιθέτου, τα οποία
επειδή ακούγονται καλό είναι και να απαντηθούν.
Το επιχείρημα ότι η παιδεία
είναι δημόσιο αγαθό είναι εξαιρετικά αδύναμο γιατί και πολλοί άλλοι κλάδοι,
όπως οι γιατροί σε ιδιωτικά νοσοκομεία, οι δημοσιογράφοι σε μμε, οι
συμβολαιογράφοι, οι δικηγόροι, έχουν στα χέρια τους αυξημένη κοινωνική ευθύνη.
Αν κάποιος ψάξει θα βρει σε οποιοδήποτε επάγγελμα ένα μικρό ή ένα μεγάλο μέρος δημοσίου
συμφέροντας. Κανείς άλλος κλάδος όμως δεν είναι ειδικά προστατευμένος. Για ποιο
λόγο οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί να είναι περισσότεροι προστατεμένοι; Υπάρχει
ουσιαστικός λόγος ή απλά έχουν αποκτήσει ένα ιστορικό κεκτημένο που
τελικά είναι αδιάφορο για την πλειονότητα των καλών εκπαιδευτικών και χρήσιμο μόνο για όσους είναι ανεπαρκείς; »
Βλέποντας κάποιος το
βίντεο [12]
με ολόκληρη την ομιλία του κ. καθηγητή ή διαβάζοντας με προσοχή το αναρτημένο
κείμενο [13]
διαπιστώνει ότι η κα υπουργός ουσιαστικά επανέλαβε τα ίδια επιχειρήματα
τόσο στη Διαρκή Επιτροπή Επιμορφωτικών Υποθέσεων όσο και στην Ολομέλεια.
Μάλιστα στην ομιλία αυτή ο κ. Ληξουργιώτης, «θαμώνας» του
ιδιωτικού Κέντρου (νέο)Φιλελεύθερων Μελετών – Μάρκος
Δραγούμης (ΚΕΦίΜ),
think tank της Νέας Δημοκρατίας
το οποίο προπαγανδίζει την κρατική χρηματοδότηση των πλούσιων και εύπορων
οικογενειών των μαθητών που φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία με τα λεγόμενα «εκπαιδευτικά
κουπόνια», αμφισβήτησε ακόμα και τη
διαδικασία με την οποία προσλαμβάνονται οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί: «Έτσι, για την ίδρυση της
σχετικής σχέσης εργασίας μεταξύ ιδιοκτήτη και εκπαιδευτικού, η κρατική
νομοθεσία έχει τοποθετήσει έναν περίεργο «προξενητή» που ονομάζεται «Επετηρίδα
Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών». Ποια η χρεία του προξενητή αυτού; Γιατί ένας
εκπαιδευτικός που έχει τα κατά νόμο τυπικά προσόντα θα πρέπει πρώτα να εγγραφεί
στην Επετηρίδα που τηρεί το Υπουργείο Παιδείας, ώστε να του ανοίξει η πόρτα
στην αγορά εργασίας; Αντίστοιχα, γιατί ένας εργοδότης που αναζητεί στην αγορά
εργασίας κατάλληλο εκπαιδευτικό προσωπικό θα πρέπει πρώτα να περάσει από το
κατώφλι της Επετηρίδας για να τον επιλέξει από τις σχετικές λίστες;».
Επίσης, αμφισβήτησε ακόμα
και την μισθολογική ισοτιμία, με βάσει συμβάσεων ιδιωτικού δικαίου, που «απολαμβάνουν» οι ιδιωτικοί
εκπαιδευτικοί με τους συνάδελφους τους της δημόσιας εκπαίδευσης: «Μολονότι ο ιδιωτικός
εκπαιδευτικός είναι πρωτίστως ένας εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα, πλήθος
ειδικών νομοθετικών παρεμβάσεων επιδιώκουν να τον καταστήσουν, και τον
καθιστούν, μισθωτό με βαριά δημοσιοϋπαλληλική πανοπλία».
Ένα
ιδιαίτερο στοιχείο το οποίο προκαλεί εντύπωση είναι τα όσα αναγράφονται στην
Διαιτητική Απόφαση 31/2010 «Για τους όρους αμοιβής και εργασίας των ιδιωτικών
εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας γενικής εκπαίδευσης όλης της χώρας» και φανερώνουν
την σχέση των επιχειρηματιών των ιδιωτικών σχολείων με τους νομικούς
Ληξουργιώτη και Λεβέρνη. «Τις θέσεις των
μερών, όπως αυτές καταγράφηκαν κατά την πρώτη κοινή συνάντηση Διαιτησίας,
στο από 9-6-2010 οικείο Πρακτικό (…) Υπόμνημα του Συνδέσμου Ιδρυτών Ελληνικών
Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων (ΣΙΕΙΕ) καί τα σε αυτό συνημμένα, προς τεκμηρίωση των
θέσεων του, ήτοι: • τις γνωμοδοτήσεις
των Καθηγητών του Εργατικού Δικαίου κ.κ. Ληξουριώτη (σχετικά με την εργοδοτική
ιδιότητα και ικανότητα του ΣΙΕΙΕ και τη φύση της εξομοίωσης των ιδιωτικών
εκπαιδευτικών με τους Δημόσιους, που κατά τη γνωμοδότηση δεν αφήνει περιθώριο
συλλογικής διαπραγμάτευσης, Μεσολάβησης και Διαιτησίας επί των εξαντλητικά
ρυθμιζόμενων από τον νόμο όρων αμοιβής και εργασίας των εκπαιδευτικών) και Λεβέντη (σχετικά με την εργοδοτική
ιδιότητα και ικανότητα του ΣΙΕΙΕ), προς στήριξη των νομικών θέσεων και
ενστάσεων του ΣΙΕΙΕ για το κατ΄ αυτόν τυπικά και ουσιαστικά απαράδεκτο της υπό
κρίση συλλογικής διαφοράς» [14].
Πάντως,
σε ολόκληρο το κίνημα των εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι γνωστοί οι επί χρόνια νομικοί συνεργάτες του Συνδέσμου των «σχολαρχών» και οι
πολιτικοί εξυπηρέτες τους.
Είναι υποχρέωση όλων των
εργαζομένων της ιδιωτικής εκπαίδευσης
και ολόκληρης της εργατικής τάξης με ωραίους αγώνες να γκρεμίσουν από
την εξουσία τους κεφαλαιοκράτες και τους
πολιτικούς υπάλληλους τους που
δυναστεύουν τη ζωή μας και τη ζωή των μαθητών μας.
*λόμπι:
ομάδα ατόμων που υποστηρίζουν και εκπροσωπούν συγκεκριμένα συμφέροντα, βάσει των οποίων
προσπαθούν να επηρεάσουν συνήθως παρασκηνιακά τα κέντρα λήψης αποφάσεων.
** Στο φιλοκυβερνητικό
parapolitika.gr διαβάζομε τα εξής
γελοία, δείγμα μιας συγκεκριμένης κουλτούρας: «Στη
νεότερη γενιά των αποφοίτων του Κολλεγίου συγκαταλέγεται η βουλευτής
Επικρατείας, Νίκη Κεραμέως. Οι
συμμαθητές της τη χαρακτηρίζουν υπερκινητική, καθώς ήταν αθλήτρια του βόλεϊ
στην ομάδα του σχολείου, όπως και του μπάσκετ και του πινγκ πονγκ, ενώ ήταν
ιδιαίτερα επιμελής στα μαθήματα και άριστη μαθήτρια. Στον “Θησαυρό”, μάλιστα, μια
συμμαθήτριά της γράφει ότι “στο πρόσωπο της Νίκης διέκρινα την καινούργια
πρωταγωνίστρια στο διαφημιστικό σποτ της Duracell”. Κατά τη διάρκεια των
μαθητικών της χρόνων υπήρξε διοργανώτρια του “Πανηγυριού” του Κολλεγίου. Η ίδια
θεωρούνταν ηγετική φυσιογνωμία, ενώ εξελέγη πρόεδρος στην τάξη της. Μάλιστα,
ένας συμμαθητής της είχε γράψει στο σχολικό λεύκωμα: “Οπου κι αν κοιτάξω, μια
εικόνα μου έρχεται στο μυαλό, η εικόνα της προέδρου, της μελλοντικής
πρωθυπουργού”».
